Маё імя адыдзе ў Лету,
Адны радкі нагадваць будуць,
Што вельмі не любіла лета,
Казала – сонца мяне студзіць!
I што у снах сваіх гукала
Taгo, хто быў найдаражэйшы,
I што з усіх шляхоў шукала
Шлях найдаўжэйшы, найцяжэйшы!
I што хавала за усьмешкай
Тугу душы, самоту сэрца,
Што называлі сыраежкай
За тое, што нідзе сагрэцца
Ніколі не магла i зрэдку
Глядзела задуменна ў неба –
Няўжо нікому ў сьвеце гэткім
Я зь цеплынёй сваёй ня трэба?!
|
|
