А за вёскай дымяцца сьнягі!
Завіруха бусьліхай клёкае
I вядзе прадчуваньне тугі
У дзяцінства мае далёкае!
Заміраю! I зноў, як раней,
Уяўляю хаціну нізкую,
Вельмі смачны з капустай алей,
Ўся сям’я – над адною міскаю.
А за вёскай дымяцца сьнягі,
На лістку каляндарным – люты
Без радні, з прадчуваньнем тугі,
Я жыву, нібы восеньскі люцік!
|
|
