Цябе ня слухаць – немагчыма Ну, a згадзіцца не магу! Праводжу сумнымі вачыма I ад сябе хутчэй бягу. Чаго баюся? Зьненароку Занадта сьмела ты зірнуў? Чакала крыўднага папроку, – Надзею позірк твой вярнуў. Ну, як злавацца, як баяцца, Абходзіць бокам, стараной... Ня маю сілы больш хавацца I цешыцца адной маной. Цябе пабачу i даволі, Ды ўсё часьцей сябе лаўлю, Што так i просяцца далоні Ў руку гарачую тваю.
|
|