Piarścionak svoj kidaju u vadu.
Ahieńčyk sini pahasiłi chvałi.
Na ščaście, moža, moža, na biadu
Jaho na dnie hłybokim pachavałi!
Hladžu ja z łodki płytkaj u vadu,
Jak u lusterka zaziraju ŭ Śviciaź,
Mahčyma, ŭbaču, mabyć, tut znajdu:
Kania viadzie mnie nieznajemy viciaź...
Znajšoŭ piarścionak, hałavu pryŭźniaŭ,
U chvalach vočy promniami zajhrałi,
Dzień daharaŭ...
Z-pad noh płyłi zialonyja łuhi,
Ziamla płyła, pavietra nie chapała.
Niamiełi vusny, a ŭ vačach kruhi
Abdymkami śmiarotnymi ściskałi.
Šaptałi vusny: luby, adpuści,
Addaj piarścionak, nieznajemy viciaź...
Dva cieni lohkich bačyłi kascy,
Kałi išłi na dośvitku paŭź Śviciaź.
*
Nie razumieju siabie, bo nia ja!
Ja, kažuć, źmianiłasia, kažuć, nia taja!
Takoju chałodnaju stała ziamla,
A ja i na choładzie taju!
Strumieńčykam ŭ Śviciaź budu ciačy,
Źvinieć budu rečkaju poŭnaj.
I cichaj žančynaju vyjdu ŭnačy,
Abdymak...
Imhnieńnie...
Poŭnia...
|
|
