Prytamiŭsia strynožany koń
i pryloh adpačyć na uzhorak.
Razharajecca ŭ niebie ahoń –
załačonaje vohnišča zorak.
Adzinoki, surovy pastuch,
niby pryvid maŭkłivy paŭstanie.
Voś apošni ahieńčyk patuch
u siale, što lažyć za tumanam.
Dy čuvać la piasčanaj kasy,
niby chvałi dalokija ŭ mory,
nieviadomyja mnie hałasy
u niabačnym vyzvońvajuć chory.
I lažać nieruchoma kamłi,
nie šumić rastryvožany kołas,
tolki ŭpeŭniena ja, što ź ziamłi
mnie čucion toj praniźłivy hołas.
Vyryvajecca z samych hłybiń
nieabdymnaha, miortvaha mora,
i chvaluje biaźmiežnaść vyšyń,
i niabačnym vyzvońvaje choram.
|
|
