Ja pamiataju, tam raśłi łilei,
i dźmuchaŭcy buchmatyja štohod
svajoju lehkaviejnaju zaviejaj
na ranku sustrakałi parachod.
Jon prapłyvaŭ...
Stajaŭ jaźminu prysmak,
ja nie čakała pošty, ni haściej,
dy brała kryŭda, złość za tuju
prystań,
i serca majo biłasia čaściej.
Čym rastłumačyć prahu dalačyni?
Toj parachod byŭ smutkam i biadoj,
jon słaŭ hudok, i recha ŭ siniaj styni
kružyła doŭha pobač nad vadoj.
I ja klałasia...
Budučaj viasnoju,
jak sydzie lod, pakinuć nazaŭždy
i dźmuchaŭcy, i prystań za saboju,
kab tolki hościem najazdžać tudy...
Ildy syšłi.
Daloka taja prystań,
a ja płyvu, viartajusia iznoŭ
nazad u leta, dzie jaźminu prysmak,
u biełuju zavieju dźmuchaŭcoŭ.
|
|
