Дажджом размыла каляіны,
i пад нагою «хлюп» ды «хлюп»...
Падпёр бухматыя яліны
паважны тэлеграфны слуп.
Глядзіцца ён інтэлігентам
у непрыбранасьці лясной;
схаваўся, нібы пад брызентам,
вясёлы рыжык пад сасной.
Расой высьвечваюць прагалы,
і дождж паблажліва аціх,
і я іду сабе памалу,
напружыўшы свой чуйны слых.
І, можа, толькі прыдалося
за павароткаю здаля –
нібыта воблака ўзьнялося
і закрахтала там зямля.
Я з асьцярогай крокі сьцішу,
вакол жа ў лесе – ні душы!
Хто ж елку сонную калыша
сярод прытоенай глушы?!
Заварушыўся i прыўзьняўся...
О, Божа, гэта ж лесавік!
А ён спакойна запытаўся:
– Ты мой не брала чаравік?!
|
|
