Sumioty śniehu, smutak i maroz.
Lažyć, jak ździrvianiełaja, raŭnina.
Kamu pryznacca ŭ viernaści pavinna
ja – pamiaci ci śviataści biaroz?!
Ślady, ślady...
Pa ŭsioj majoj dušy
i radaści, i horyčy piačatki.
Biarozy, jak svavolnyja dziaŭčatki,
całujuć prydarožnyja kryžy.
I navat toj, chto ščodry los znajšoŭ
u čas svajho virłivaha junactva,
adčuje niepaźbiežnaje svajactva
z prycichłaściu zasmučanych kryžoŭ.
Nadydzie čas, ja pamiać abudžu,
jaje zastaŭlu kruh rabić za kruham.
Jak haspadar kania śvitalnym łuham,
jaje pa dniach pražytych paimču.
I kožny znoŭku pieražyty dzień,
paŭtoranaja kožnaja chviłina
biespamyłkova da biaroz Ajčyny,
niby da zhadki śvietłaj, pryviadzie...
|
|
