Čaćviorty tydzień ciešycca zaleva,
niaspynny doždž abrynuŭsia biadoj.
Vady nahnała siońnia pa kalena,
a zaŭtra chaty sčeznuć pad vadoj.
Rychtujuć łodki i płyty źbivajuć
maŭkłivyja zdavion palešuki,
a pobač chvałi morskija hulajuć,
raŭniajuć z akijanam raŭčuki.
Dy honić preč, na vyhan ix zaleva,
dy kocić u biaźłitasnaj krasie,
kudy ni hlań – vada! – bulkoča źleva
i sprava chvałi šumnyja niasie.
Zryvaje, vykarčoŭvaje prysady
raźjušany i złosny vadaspad,
płyvuć stahi, płyvuć za dalahlady,
i niemahčyma ix viarnuć nazad.
Kudy ž vy, rek tutejšych vartavyja,
pakłon jakim niasiecie bieraham? –
Słupy, jak paralelnyja pramyja,
płyty, niby punkciry telehram.
I ŭsio čaściej u pozirku nudota,
i ŭsio maćniej niaŭścišny homan chval,
nibyta kocić mora Hieradota
z hłybiniaŭ času svoj dzieviaty vał.
|
|
