Z-za sadu vyhlanuŭ pramień
i skača pa padušcy.
Ach, pryjdzie, pryjdzie jasny dzień
na radaść viesiałušcy!
A mnie ni radasci, ni snu –
tvoj cień pryłipnuŭ kalkaj!
Mo ad taho idu ŭ viasnu
ja zavadnoju lalkaj.
Śmiajusia, płaču, ščabiaču
na daŭžyniu zavoda...
I jak pakutłiva maŭču,
kałi miž nami zhoda.
|
|
