Pavier, kachany, ja – ŭ daŭhu!
Kałi b jašče maćniej lubiła,
mianie b nia tak samota biła,
što navat płakać nie mahu.
Nia maju prava na dakor,
svaim kachańniem achviaruju,
i navat vosieni daruju
ślapoje źziańnie styłych zor.
Bo nie spaznać nikołi im
karotkaha kachańnia ŭpotaj,
cana jakomu – adzinota,
nakanavanaja dvaim.
|
|
