А на душы і сьветла, і шчымліва. Разгубленасьць спакоем наталю. І ціхае скажу табе: «Шчасьліва!» За тое, што цябе не палюблю. За свой спакой, за ветлівасьць пагляду, за той агонь, што сэрца не апёк, i буду ўдзячна, можа, нават рада твой профіль тонкі прасачыць здалёк.
|
|