Я толькі пагляджу.
Я не скажу ні слова.
Ня ў сілах папракнуць,
маўкліва адыду,
той лес, які прыняць была гатова,
бяжыць на павуцінным паваду...
Шукаем вінаватых i ўздыхаем,
смакуем водар бесклапотных дзён,
адзін другога ў здрадзе папракаем
i адзіноту ведаем здавён.
Чакаем навальніцы,
ветру,
грому,
маланку просім вузел расьсячы,
вяртаемся дамоў –
халодна ў нашым доме,
мы апускаем вочы i маўчым.
|
|
