Pakul žyvu – ahniom hapy!
Inačaj być nijak nia moža.
Ja sonca niekamu daru,
i niechta ŭ hory mnie pamoža.
Prarviecca z serca žalu śpieŭ,
majo dzicia jaho pačuje,
ja niekamu daruju hnieŭ,
i niechta słabaść mnie daruje.
I abiacaje dobrym być
dzień siońniašni i dzień nastupny,
vuču dušu svaju lubić
usio, što pozirku dastupna, –
ad chaty i da muraša,
ad niebaschiłu da asfaltu,
pakul žyvu, – niasi, duša,
lubvi ziamnoj ziamnuju vartu.
|
|
