500 Маме
* * * Як ціха яблыні шумяць у нашым садзе, мы адвячоркам ля акна з табой прысядзем, пачну расказваць пра сябе, – табе цікава, а мне лавіць бы на сабе пагляд ласкавы. Жаночы лёс – няпросты лёс, я гэта знаю, удосталь сьмеху, ўдосталь сьлёз – усё прымаю, да сэрца блізка не бяры мае нягоды, яшчэ сьпяваюць салаўі мне цераз годы. Як ціха яблыні шумяць у нашым садзе, давай жа, мама, ля акна з табой прысядзем, цень адвячоркавы, густы на шыбку ляжа, табе пра тое, што ўтаю, вясна дакажа...
* * * Адрываюся зноў ад пapoгa, я прашу цябе, мама, ня плач! Дай што-небудзь сваё на дарогу i за ласку скупую прабач. Разьвітацца ня ўмею дагэтуль, адыходжу, звычайна, бяз слоў... Наўздагон мне вясёлае лета выпускае сваіх матылёў. Легкакрылыя, зь яркай рыжынкай, i яны вылятаюць у сьвет, быццам дражняць каго над сьцяжынкай, на якой пакідаю свой сьлед. Ну, канечне ж, яна дарагая, лепшых сьцежак у сьвеце няма, цеплынёю тваёй патыхае верасовая, мама, кайма. Нашы дрэвы над ёй пастарэлі, на Друці абмялелі брады, i дзіцячае казкі арэлі мне цяпер замяняюць гады. Прыбіваюць нястрымнаю хваляй да пяшчотных тваіх берагоў, дзе рабіны ў пунсовых каралях не баяцца глыбокіх сьнягоў. Ты з пагляда сатры павалоку, прыхавай, мая мама, сьлязу, бо ня раз я, напэўна, здалёку да цябе ўсё сваё прывязу. Невядомае шчасьце ці гора, за яго гэтым ранкам даруй, я ня знаю, чым годы адораць, ты ня плач, а на лёс – пацалуй...
|
|