Ja sabie ni ŭ čym nie spačuvaju,
ź lohkaju dušoju ŭ śviet idu,
chaj ziaziułi leta adkuvajuć,
ja svajo i vosieńniu znajdu.
Mnoha nieba siniaha nad hajem,
a žyvieš čaściej za ŭsio ziamloj,
na jaje darohach adharaješ
zorkaju vyšynnaju svajoj.
Niepahadzi serca nie zbaicca,
choć jakomu radujusia dniu...
Horšy – niepryjacielam saśnicca,
lepšy ź ix – sama ja adaśniu.
Nie chaču šukać u stratach žalu,
kab jaśniej niastračanym pražyć,
i, jak siabra, pavažaju chvalu,
tuju, što z daždžom maćniej šumić.
|
|
