Ах, нездарма жыла я ганарліўкай,
чакаючы цярпліва твой званок!
Цябе частую леташняй наліўкай
i зь дзьмухаўцоў пляту сабе вянок.
Над горадам сваволіць май гульлівы,
я пакланюся зводдаля яму,
а гэты дзень высокі i шчасьлівы,
як сонца, над зямлёю уздыму.
|
|
