U huščary panury dzik,
niaŭtulna tam jamu!
Śviatkuje ŭ niebie maładzik
pušystuju zimu.
Jon vyhinajecca duhoj,
až viesieła hladzieć!
Ja viedaju, što ty z druhoj, –
nam razam nie siadzieć.
Rypiać ildzinki pad nahoj,
spyniusia na rahu...
Zžyłasia, zładziła z tuhoj,
ciapier usio zmahu.
Strymaju ź lohkaściu uzdych,
pryvieču vierabja
i nazavu zdala dvaich –
adzinkavym – siamja.
Prymu raspušany śniažok
za biełuju muku,
i łist kalany, jak ściažok,
vaźmu ŭ svaju ruku.
I niejki školnik mnie uśled
paraić na chadu:
«Ty ślozy vyciery jak śled,
nia dumaj pra biadu...»
|
|
