Мне ліпень прынясе з-пад Брэста
пары юначай успамін,
начныя шолахі агрэста
i пошум досьвітны рабін.
З таго далёкага паўстанку,
з тае няблізкае вярсты,
ноч перакіне на сьвітанку
радзіннай сувязі масты.
Maгу з рабінай параўнацда,
як зь верным сябрам у жыцьці,
ёй век у пошуме гайдацца,
а мне – у пошуку ісьці.
Шукаць забытыя сьцяжыны,
вяртацца на сутык дарог,
дзе перасьпелыя ажыны
ажыньнік для мяне зьбярог.
У вокны зоры прагна сьвецяць –
любві нястрачанай агонь,
i першы ліст зьлятае зь вецьця –
лістом зь юнацтва на далонь.
|
|
