Dzie kružyłi maje žuraŭłi,
biesprytulna płyvuć abłačyny,
nievyraznyja cieni lahłi
pad aknom z nadta prostaj pryčyny.
Heta vierasień błytaje znoŭ
sa śpiakotaju mokruju naviś,
bo kałi adychodzić luboŭ,
pračynajecca złaja nianaviść.
Nie adnošu siabie da śviatych,
tolki jak zastavacca siabrami,
kałi tysiačy viorstaŭ ziamnych
pralahło ŭ adzin momant miž nami,
Što vy viedajecie pra straść,
pra dušu, raschinutuju naściež,
chaj vam žonka addanaja daść
najsałodkaje zvonkaje ščaście.
Uvapjucca ŭ akno vastryjom
kasiaki mudrahiełistych kropiel,
tam, dzie biłasia serca majo,
ŭ pierasyp prahaniajecca popieł.
Niemaviedama navat za što
noč biassońniem praniźłivym pyžyć,
joj hareć ci kaleć ŭsio adno,
jak ža mnie ŭ hetym choładzie vyžyć?!
Pierachodžu na ździekłivy ład,
treba ž vosieni zollu adkrapać,
i zdajecca spakojnym pahlad,
i čamuści bajusia zapłakać.
|
|
