Ci nia viecier tam parušyŭ
son sałodki na daśviećci,
maładoje dzikaj hrušy
razhajdaŭ u šale viećcie.
Viecier z hrušaju hamonić,
viecier hrušu zabaŭlaje,
a jana łistok abronić
i ad łaski zamiraje.
Ca staroje, daŭniaj zvyčki
zavaročvaju pryvykła
ja da toj viasiołaj dzički,
a jana ŭ žurbie panikła.
Ca spahadaju da hora
dakranaješsia i... kole,
nie tamu, što dziki noraŭ,
a chutčej za ŭsio ad bolu.
Pa čužym, dalokim połi
viecier šastaje hulłivy,
mo viarbie, a mo tapołi
naviavaje son ščaśłivy.
Niezajzdrosnaj dołi źnička
ŭ ciomnym niebie adharaje,
a pry šlachu płača dzička,
horki płod u pył strasaje.
|
|
