Za žnivom nadychodziać dažynki,
toj ščaśłivy, chto ŭporu dažnie,
ščaśłiviejšy, – chto ź pieršaj daždžynkaj
tolki-tolki siaŭbu raspačnie.
Dzie žnivo majo? – Pole nia zžata,
tomić vočy zialony zahon.
Skaža vosień, čym budu bahata,
mnie b chapiła i žmieńki ź jaho.
I jaje razdaru biez astačy
pierad vyrajem viečnym svaim,
pierad polem, jakomu adździaču
tym, što viečny moj vyraj u im.
Dzień miniecca, – błižej da spačynu,
nabiraju z addačaj – vahu,
i raskryć hetu iścinu synu,
daŭšy śviet jamu, ja nie mahu.
Kab było prad ludźmi nie haniebna,
modna vieru ŭ žyćci adnamu:
mnie dažać svajo pole patrebna,
kab było z čaho siejać jamu...
|
|
