#1
Paśmiajałisia, i hodzie,
nie trymajsia za rukaŭ,
ad tvaich razmoŭ pa lodzie
navat śnieh i toj rastaŭ.
Upuści takoha ŭ sieni, –
budzieš mnoha ščaścia mieć,
nie ihołka – skaža – ŭ sienie,
i adrazu znojdzie kleć.
Tam, biaz žartu, ad prypasaŭ
uhinajecca pamost...
Na kiłbasy chłopcy łasy,
a ciapier – viałiki post.
#2
Nie łamisia ŭ chatu, viecier,
tolki kosańku pamyła,
prytaiŭsia pad paviećciu
najcharoššy, dy niamiły.
Stanu kosańku časaci,
z ruk hrabieńčyk vypadaje, –
nie zmahła u paru skazaci,
sam, čakała, – zapytaje:
oj, čamu ŭ sadku zialonym
maja ściežka dy j pry ružach,
a jaho ściažyna ŭ połi,
i nad joju łicha kružyć.
Łicha čornaje, jak nočka,
sam, čakała, – zapytaje,
chto mnie ŭ kosańku ŭ sadočku
ružu dzikuju ŭplataje.
Uplataje, ruk nia kole,
ja kalučki pazrazała,
da adnoj sabrała z dołu,
nad paviećciu raskidała.
Kab nia ŭlez u toje śmiećcie
najcharoššy, dy niamiły,
ty skažy jamu, moj viecier,
što ja kosańki nia myła.
Šče nia myła, nie časała
i vadzicy nie nasiła,
bo kalučki ja zrazała, –
ružu dzikuju hubiła...
#3
Jak spraŭlałisia zaručyny, –
maładym vinom paiŭ,
pałičyŭ mianie pryručanaj,
dyj u bieły śviet puściŭ.
Jak spraŭlałasia viasielejka,
ź cichim honaram hladzieŭ:
– Ci ž znajšłosia ŭ śviecie zielejka,
za vino što saładziej?!.
I znajšłosia i piłosia, jak atručana,
a pasłałi da taho, kim pryručana.
|
|
