Ты знаеш край, зачараваны край,
Дзе ў салаўіных песьнях – кожны гай;
Дзе вабіць сэрца неабсяжнасьць ніў,
Дзе зьзяе хваль азёрных пераліў;
Дзе зоры над курганамі мігцяць,
Дзе ўдалячынь вядуць шляхі жыцьця;
Дзе ў кожнай хаце ты – жаданы, свой,
Дзе некалі мы стрэліся з табой;
Дзе вечна птушкі свае гнёзды ўюць,
Дзе нават і памершыя жывуць.
1979
|
|
