Ніколі я раней
Яго ня бачыў,
Ніколі не сядзеў
Зь ім за сталом бяседным,
Не перавязваў яго ран
Ля кастроў паўстанцкіх
I не прысутнічаў
Пры стрэчах
З Каліноўскім,
З кушлянскімі сялянамі...
Я толькі чуў яго
Звон «Беларускай дудкі».
I ўсё ж свае ўспаміны
Я лічу
Такімі ж верагоднымі,
Як і яго сучасьнікаў.
Мяркуючы па тым,
Як ён далёка бачыў, –
Відаць, што быў
На галаву вышэй
Сваіх настаўнікаў.
Мяркуючы па тым,
Як праўду бараніў, –
Відаць, за ўсіх сьвятых
Жупранскага касьцёла
Ён справядліўшы быў.
Мяркуючы па тым,
Што з нашай мовы
Магільны камень
Здужаў адваліць, –
Відаць, якім ён
I асілкам быў.
1980
|
|
