Сёньня часта сябе я пытаю:
I чаго так стараўся прабегчы
Міма вогнішча матчыных казак,
Міма сосен бусьліных надрэчных,
Міма столькіх парогаў знаёмых,
Салаўіных сьвітаньняў, зьмярканьняў
Лістападаў дажджоў, сьнегападаў,
I юнацтва свайго, і каханьня?
Да чаго ні на крылах птушыных,
Ні на быстрых стаеньніках-конях,
Ні на воблаку ці бліскавіцы
Больш ня ўдасца вярнуцца ніколі.
1980
|
|
