Гэта было ў тую восень,
Шчодрую на грыбы, на журавіны,
На разьвітальныя песьні журавоў.
Мы так тады былі
Заглыбіліся ў нэтры бору,
Што, ў прадчуваньні
Нечага і невядомага і немінучага,
Перш – памалу,
Потым – хутчэй пачалі ісьці,
А потым бегчы
Да згубленага свайго юнацтва,
Якое на наш голас толькі
Адклікнулася
дальнім рэхам.
1981
|
|
