Здаецца, бачу хаты.
Але чамусьці не чуваць
Ні выклікаючых
На свае рыцарскія турніры
Пеўняў,
Ні згоднага кляпаньня кос
I клёкату буслоў,
Ні скрыпу надкалодзежных
Асьвераў.
Дык што ж перада мной?
I толькі, ўгледзеўшыся,
З болем зразумеў,
Што гэта – зманлівая,
Раньняя імгла
Падобная на нашу спаленую
Ў час блякады вёску.
1983
|
|
