Сьвежы,чысты i здаровы,
саракашасьцігадовы
я
хачу любіць бязьмежна
i, вядома, незалежна
ад краінаў i шыротаў,
i тэхнічных наваротаў…
К чорту! К д’яблу апраметнай,
як старыя сандалеты,
выкідаю грэх самоты!
Набіраю абароты –
можа быць,
што раз астатні,
спрэс адкрыты,
непадкатні.
Сам сябе я выкрываю,
ачышчаю, адшкрабаю
ад старога думкаходу
i прастую на свабоду
аддаваць сябе любові
і жанчыну славасловіць,
і сьмяяцца зь ёю разам,
і пасьля застыгнуць плазам
на расістых прасцірадлах…
Я, паэт красы і сілы,
без ніякіх, да магілы,
самы крэпкі, самы лепшы,
як галоўка белай рэпкі…
I пакуль я тут з табою,
я табе свайго накрою
хлеба чорнага да сьвята
проста так i без праплаты.
Проста так я твой – кудлаты,
непрыручаны, працяты
страсьцю з галавы да пятаў…
Дык любі, любі зацята, –
так, як я люблю а пятай, –
што пад вечар, што пад раньне,
сон прысьніўшы пра вяртаньне.
12 кастрычніка 2008
|
|
