|
Здаецца ж, было гэта ўчора...
|
Здаецца ж, было гэта ўчора, –
Як сёньня, шумелі бярозы, –
Калі на няплодных разорах
Кацілася гора і сьлёзы.
Аб цяжкіх начлегах напевы
Каціліся з краю да краю;
Былі неўраджайны засевы,
Было галаданьне ў звычаю.
Здаецца ж, было ўчора гэта, –
Плылі воды ў мора, як сёньня, –
Калі ты ня бачыў прасьвету,
Што збудзецца заўтра на гонях.
Стаяў перад будучым сьвечкай,
Якая згасае бязь сьледу;
Плыла сьлепата мутнай рэчкай
Да бацькі, да ўнука ад дзеда.
Было ж гэта ўчора, здаецца, –
Як сёньня, шумеў бор зялёны, –
Сабе не знаходзячы месца,
У процьму ішлі міліёны.
Ішлі. Ад крыві ныла цела,
Чакалі збаўленчага цуду:
Нядоля, няволя гудзела,
Адвечным гула перагудам.
*
Забурліла сіне мора
Ад віхроў,
Выйшлі Волгі, Дняпры выйшлі
3ь берагоў.
Разбудзіла мора сьпячых –
Уставай!
Вазьмі свой ад ліхадзеяў
Каравай!
Цячы, кроў, жывой крыніцай
Па зямлі,
Каб па-людску дзеці, ўнукі
Жыць маглі!
Вее, вее ўсходні вецер,
Вее ў даль,
Векавечнае пракляцьце
Біць ня жаль.
I разьбілі пераможнай
Барацьбой.
Байцы сёньня ўспамінаюць
Быўшы бой.
Загасьціла прасьвятленьне
I цьвіце,
Няма думак аб нядолі,
Аб кнуце.
Зашумелі над ракою
Трысьнягі,
Аквяціла ясна зелень
Берагі.
Па сялібах непрабудны
Згінуў сон,
Прад вачыма шлях у сонцы
Новых дзён.
1935
|
|
