Z-nad sonnych vod Niomna, z-pad chvoj Biełaviežy,
Susiedzi, susiedki, vitaju ja vas!
Błudziła ja doŭha pa rytvach, pa miežach,
Až ściežku-darožku znajšła vo choć raz.
Choć, peŭna, vy znajecie, chto ja takaja,
Jakim pravam tut pierad vami staju,
Dzie dom moj, narod moj, – ź jakoha ja kraju, –
Pasłuchajcie smutnuju povieść maju.
Z kanca u kaniec, dzie zahnanaje słova
Źvinić biełarusa, – ŭładańnie majo;
Šmat sotniaŭ tamu let u chacie viaskovaj
Ŭziała i pravodžu svajo ja žyćcio.
Z-pad hetaj chaciny pa vydmach niaznanych
Haniałi, čaho nie zhubiła, šukać.
Hladzicie: vo ruki i nohi u ranach,
A rany na sercy – kamu ž ich paniać?!
Pa hrudach, kamieńniach chadziła ja bosaj,
Kryvioju čyrvonaj dabryła ziamlu;
Na šaty maje pahladałi zukosa
I pieśniu z naśmieškaj vitałi maju!
Z bałotam miašałi, pahardaj plavałi
Ŭsie tyja, što vyraśłi navat sa mnoj!
Z maim ludam zhinuć naviek mnie kazałi,
I strašna było mnie tak žyć siratoj!
Za soškaj, za koskaj, ź siarpom i ź siakieraj
Ja šła-vałakłasia, dzie šoŭ moj narod;
Zapłataj było, što jon časam mnie vieryŭ
I dumki snavaŭ aba mnie z hodu ŭ hod.
Šłi vieki. Mahiła lahła pry mahile, –
Vada zmyła naspy, kryžy pahniłi;
Harotnaściaj zmožany, ŭ kryŭdzie, ŭ biaśsilłi
Tam pradziedaŭ kości biaz času lahłi.
Šłi vieki. Chrest brała narodnaj ślazoju;
Miž vichraŭ, i buraŭ, i choładu zim
Ź ludskoj nierazłučny ŭziała šlub biadoju,
I tuzajuć mnoj, jak narodam maim.
Zdušyłi mnie hołas na rodnych na nivach;
Kryž ciažki upadku z narodam niasła,
I dumaŭ čužyniec, što ŭžo ja niažyva.
Nia viercie! Žyvu, jak ad viekaŭ žyła!
Ja ŭsio, kolki siły, zmahała, ŭstavała!
Ja žyva! Narod moj sa mnoju, pry mnie!
Ja ŭsio pieraniesła i vyjšła ja z chvałaj,
Ja silna, ja viečna ŭ svajoj staranie!
Prajšło zaślapieńnie, minaje tryvoha;
Na niebie ŭžo novaja vidna zara.
Šyrok prada mnoju haściniec-daroha.
Ŭžo dnieje! ŭžo dnieje! – k svaim mnie para!
[1908]
|
|
