Мой родны кут, як ты мне мілы!..

Забыць цябе РЅРµ маю сілы!  

РќРµ раз, утомлены дарогай,  

Жыцьцём РІСЏСЃРЅС‹ мае убогай,  

Рљ табе СЏ Сћ думках залятаю  

Р† там душою спачываю.  

Рћ, СЏРє Р±С‹ СЏ хацеў спачатку  

Дарогу жыцьця РїР° парадку  

Прайсьці яшчэ раз, азірнуцца,

Сабраць Р· дарог каменьні тыя,  

Што губяць сілы маладыя, –  

Рљ РІСЏСЃСЊРЅРµ Р± маёй хацеў вярнуцца.  

Р’СЏСЃРЅР°, РІСЏСЃРЅР°! РЅРµ для РјСЏРЅРµ ты!  

РќРµ СЏ, табою абагрэты,  

Прыход твой радасны спаткаю, –  

Цябе навек, РІСЏСЃРЅР°, хаваю.  

Назад РЅРµ прыйдзе хваля тая,  

Што Р· быстрай рэчкай уплывае.  

РќРµ раз СЏРЅР°, зрабіўшысь парам,  

РќР° крыльлях сонца РґРѕР№РґР·Рµ Рє хмарам  

Ды Р№Р·РЅРѕСћ дажджом РЅР° рэчку сыдзе –  

Ніхто Р· граніц сваіх РЅРµ выйдзе,  

Р— законаў, жыцьцем напісаных,  

РђР±Рѕ РЅР° РґРѕР» спадзе Сћ туманах.  

Але хто нам СЏРµ пакажа?  

РќР° РґРѕР» вадой ці сьнегам ляжа?  

РќРµ вернешся, СЏРє хваля тая,  

Ка мне, вясна ты маладая!..

Р’РѕСЃСЊ СЏРє цяпер, перада РјРЅРѕСЋ  

Ўстае куточак той прыгожа,  

Крынічкі вузенькая ложа  

Р† елка Сћ пары Р· хваіною,  

Абняўшысь цесна над вадою,  

РЇРє маладыя Сћ час каханьня,  

РЋ апошні вечар расставаньня.  

Р† бачу лес СЏ каля хаты,  

Дзе колісь весела дзяўчаты  

Сьпявалі песьні дружным хорам,  

Р— работ ідучы РїРѕР·РЅР° борам.  

Нясліся зыкі песень здольных,  

РЋ лясах раз-пораз адбівалісь,  

Р† С–Рј СѓР·РіРѕСЂРєС– адклікалісь,  

Р† радасьць біла Сћ песьнях вольных.  

Рђ С…РІРѕС–, елкі векавыя  

Пад зыкі песень маладыя  

Маўчком стаялі Сћ нейкай РґСѓРјРµ,  

Р† Сћ С–С… ціхусенечкім шуме  

Няслось вячэрняе маленьне  

Ўгару, сьвятое аддаленьне.