Марыська чарнабрэва, галубка мая,

Гдзе ж ся падзела шчасьце і ясна доля твая?

Усё прайшло, - прайшло, як бы не бывала,

Адна страшэнна горыч у грудзях застала.

Калі за нашу праўду Бог нас стаў караці

Ды ў прадвечнага саду вялеў прападаці,

То мы прападзем марна, но праўды не кінем,

Хутчэй Неба і шчасьце, як праўду, абмінем.

Не наракай, Марыся, на сваю бяздолю,

Но прыймі цяжкую кару Прадвечнага волю,

А калі мяне ўспомніш, шчыра памаліся,

То я з таго сьвету табе адазвуся.

Бывай здаровы, мужыцкі народзе,

Жыві ў шчасьці, жыві ў свабодзе.

І часам спамяні пра Яську твайго,

Што згінуў за праўду для дабра твайго.

А калі слова пяройдзе у дзела,

Тагды за праўду станавіся сьмела,

Бо адно з праўдай у грамадзе згодна

Дажджэш, Народзе, старасьці свабодна.