Смалу і дзёгаць ў пушчах дабывалі

з старых, вякамі пачарнелых пнёў

і мёдам залацістым налівалі

рады гліняных, паленых збаноў.

Аружжа цьвёрдае кавалі сабе самі,

вастрылі стрэлы, нацягалі лук,

часамі быў аружжам толькі камень,

ці двое дужых, гартаваных рук.

І дзік, і лось, мядзьведзь – асілак буры,

пад сілай рук ня раз у лесе паў.

Цьвярдое ложа пакрывалі скуры,

кругом сплывалі зь дзераўляных лаў.

Як дуб магутныя, адважныя як зьверы,

адужалі ў лясох суровае жыцьцё.

Перад цяжкою, кованай сякерай

паганы вораг назаўсёды ўцёк.

Калі-ж дружынаю за стол дубовы селі

і кубкі пенным мёдам налілі –

ня зналі меры буйнаму вясельлю

сівыя продкі нашае зямлі.

А калі князь агнём раскідаў віці,

каб ісьці дружна Краю бараніць, –

каўшы кідалі зь мёдам залацістым,

каваць зялеза, ды смалу паліць.

Пад горды сьцяг зьбіраліся дружыны,

грудзямі-мурам ворага спаткаць,

нашчадкам імя слаўнае пакінуць,

ды родных пушчаў недругу ня даць.

Гэроям сыпаліся курганы-магілы.

Міналі славы поўныя вякі,

аж покуль вораг хітры не асіліў,

Крывіцкі род з-над Нёману ракі.

Ня ўзяў нам пушчаў, ветрам калыханых,

магутных замкаў, слаўных гарадоў,

і ня прысвоіў славы на курганах,

дзе тлеюць нашых попелы дзядоў.

I часта вецер ноччу на магіле

азьвецца стогнам волатаў сівых:

– Мы Край грудзьмі сваімі баранілі,

каб ўнук ў няволі, ў сораме заціх?

Каб нашы землі, нашы пушчы, рэкі,

чужак сваёй краінай называў,

ды слаўна племя мучыў сяньня зьдзекам

і нават мове волі не даваў?

Так стогнуць сэрцы волатаў магутных,

як, быццам, вецер жалем галасіў,

што расьце Крывія маладая ў путах

ды ўнук аб славе дзедавай забыў.