Заглядзеўся раз на дзяўчыну пан,

калі золатам сплылі на каптан,

сплылі хвалямі косы льняныя

на кашулю ёй палатняную,

як цьвілі вясной ясна вочанькі

ў полі сінімі васілёчкамі.

– Будзеш, дзеўчына, будзеш паняю,

са мной жыцімеш ў месьце каменным,

ды рукамі, як лебедзь, белымі

жаць ня будзеш больш жыта сьпелага,

рана росамі, мяжой-стужкаю,

больш ня пойдзеш ўжо разам з дружкамі.

Кінеш прасьці лён, нітку белую,

кінеш прасьніцу із кудзеляю.

I не станеш больш ты за кроснамі

патыкаць палёў сонца коскамі,

ані вечарам, ды задуманым,

не разжалішся песьняй сумнаю.

Кідай, дзеўчына, сіні Нёман свой,

кідай, дзеўчына, мілы край вясной.

Кідай родную хату бацькаву

і юргіні, што расьцьвітацімуць.

Забудзь вочы ты Міхасёвыя –

а багацьце дам, жыцьцё новае.

Будзеш ў месьце жыць, свае слугі мець,

ды ня будуць ўжо больш бары шумець.

Салавей цябе песьняй гучнаю

не разбудзе больш ў ноч пахучую...

Зь ветрам дзеравы абыймаліся,

нівы буйныя калыхаліся...

Толькі дзеўчыны сэрца вернае

ня хісталася, быццам дзерава.

Не пакінула ракі Нёману,

ні лясоў сівых зь ціхім гоманам.

Сяла роднага, Краю мілага,

каб быць паняю, не пакінула.

У сяле сваім песьняй, словамі

сэрца цешыла Міхасёвае.