На усходзе неба грае

Пераліўным блескам,

Сыпле золата над гаем

I над пералескам.

Чуць-чуць дрогне, праліецца

Чырвань на усходзе –

Гэта неба усьміхнецца

Людзям і прыродзе.

Сьмех адказны, сьмех шчасьлівы

Ходзіць на пагорках.

Час сьвітаньня – час зычлівы...

Гаснуць, нікнуць зоркі.

Шырай, шырай зараніца

Разьнімае крыльле,

Нібы пожар б’е крыніцай

Там, на небасхіле.

Сноп праменьняў, пышна ўзьняты,

Сее бляск-чырвонцы –

Гэта неба сьцеле шаты

На дарогу сонцу.

Над палямі мрок прарваўся,

Па нізах расплыўся,

Лес туманам заснаваўся,

Луг расой абмыўся.

Агнявыя валаконцы

Ткуцца ў шоўк чырвоны –

Гэта хмаркі ладзяць сонцу

I дзяньку кароны.

Як прыемна пахне збожжа!

А вакол – спакойна!

Эх, як слаўна, як прыгожа,

Хораша, прыстойна!

I сабрала неба фарбы

Колераў дзівосных...

I дзе ёсьць такія скарбы

Гожства, сугалосься?!