Вечар на захадзе ў попеле тушыць
Кучу чырвоных кавалкаў вугля;
Ціха ўсё; вецер лістка не зварушыць,
Не скалыхнуцца ні траўкай паля...
Максім Багдановіч
Родныя вобразы
уваход      СЂСЌРіiстрацыя
 
  Р“АЛОЎНАЯ     РђР РҐРђР†Р§РќРђРЎР¬Р¦Р¬     Р–ЫВАПІС     Р”РџРњ     Р’ЕРШЫ     Р›Р†РўРђР РђРўРЈР Рђ     Р‘ІЯГРАФІІ     Р¤РћР РЈРњ     РЎРџРђРЎР«Р›РљР†  
пошук

  
Тлумачальны Слоўнік

МАЕ ДУМКІ

Хацела Р± быць Р·СЏСЂРЅРѕРј пшаніцы,  

Упасьць РЅР° РЅС–СћРєС– вёскі,  

Зазалаціцца, безь мятліцы  

Даць хлеб смачнейшы трошкі.  

Хацела Р± быць СЏ рэчкай быстрай,  

Абегчы СЂРѕРґРЅС‹ край!  

Дзе напаіць, Р° РґР·Рµ скупаць,  

Рђ РґР·Рµ ўтуліцца Сћ гай,  

РўРѕ зашумець, то зашаптаць,  

РўРѕ спаць Сћ салодкім СЃСЊРЅРµ,  

РўРѕ Р·РЅРѕСћ сарвацца, Р·РЅРѕСћ гуляць,  

Агнём кіпець Сѓ РґРЅРµ.  

Ды так разгрэцца i сьпяніцца,  

Каб Сћ неба хваляй здаць,  

Ўкрасьці сонца, Р·РЅРѕСћ спусьціцца  

Р™ больш сьвета людзям даць.  

Прыгарнуць СѓСЃС‘ Сћ дарозе,  

Каплю шчасьця, долі ўліць,  

Думаць СћСЃСЋРґС‹ аб народзе,  

Р РѕРґРЅС‹ край СѓСЃСЋРґС‹ сьніць,  

РўРѕ рассыпацца расою  

РџР° галінках, РїР° лісткох,  

РўРѕ абняцца так Р·СЊ зямлёю,  

Каб ніхто разьняць РЅСЏ РјРѕРі!  

Альбо ветрам абярнуся  

Ды над сьветам пралячу,  

Цёмным віхрам закручуся  

Ўверх РЅР° месяц заскачу.  

З усёй сілы і размаху,

РЇРє крэсівам, Сћ зьвёзды дам,  

Сыпне іскраў СЃРЅРѕРї ад страху,  

Задрыжыць аж месяц сам:  

«Хто ты, скуль ты, чаго хочаш,

Чаго выеш i шуміш?  

РўРѕ празь сьлёзы нам рагочаш,  

То гарыш весь i дрыжыш?»

– РЇ – пасланец, вецер Р±СѓР№РЅС‹,  

Прыляцеў РЅР° СЃСѓРґ вас зваць!  

РЈ нас цёмна, край наш С…РјСѓСЂРЅС‹,  

РђРґ цямноты людзі сьпяць.  

РЇ там Р±С–СћСЃСЏ, СЏ там РІС–СћСЃСЏ,  

РЇ С–Рј хаты паламаў,  

A СћСЃС‘ Р¶ такі РЅРµ дабіўся,  

Каб народ свой голас даў!..


1905–1906  Цётка

вэрсія для друку

Адзнакi: 0/0 Водгукі(0)
Дадаў PL 12.05.2009