Калі цябе, мілы, Краіна пакліча

за родны змагацца парог,

то суму ня будзе ў мяне на абліччы,

ні страху ня будзе ў грудзёх.

Дзявочае сэрца ў хвіліне так важнай

ніколі тады ня здрыгне,

а буду ня менш за цябе я адважнай,

каб сілы дадаці табе.

Бо сэрца дзяўчыны пад кужалем тонкім,

як і сэрца найлепшых сыноў,

гарыць то-ж каханьнем для роднай старонкі

і спадчыны нашых дзядоў.

Ты пойдзеш у бой, а я плуг пакірую,

каня накармлю, напаю, –

і так абаронім, засеем, збудуем

Беларусь дарагую сваю.

Бо гэтак, як стрэльбы і кулі як звонкай,

як сіняе сталі мяча,

заўсёды патрэба для нашай старонкі

адважных хлапцоў і дзяўчат.