Трэсьне лёд пад напорам вады,

раскаваныя рэкі, крыніцы

зашумяць, быццам сьмех малады,

што ня можа, ня хоча спыніцца.

Птах ўзьляціць на спатканьне вясны,

размахнецца ў блакіце крыламі,

ўскружыць голаву запах сасны,

быццам хмель яе кружыць часамі.

Сонца сыпне касулькі шчырэй,

вецер вып’е ваду з каляінаў,

разаўецца сьцяг доўгі гусей –

сьцяг вясны маладой над Краінай!

Зашумяць на гары ручайкі

бы бурлівае сэрца паэты,

праб’юць панцыр зімовы пучкі,

стрэльнуць лісьцямі, казачным цьветам.

О, вясьняны, нястрыманы бег!

Сонца люба, ласкава так грэе...

Столькі сілы жывой у табе,

столькі ясных, узорных надзеяў!