Было сьвята, нядзеля,

ясна зоры гарэлі,

        РїР°С…ла мятаю,

        РґР·Рµ пад хатаю

хлопец зь дзеўкай сядзелі.

Нешта груша шумела,

нешта сэрца нясьмела

        Р°Р± каханьні тым,

        РІРµСЂРЅС‹Рј, маладым,

сказаць дзеўцы хацела.

Дзе-ж той сьмех дзецюковы?

Пагубляў быццам словы...

        Р—РѕСЂС‹ Р·СЊ месяцам

        С†Р°Р»Р°РІР°Р»С–СЃСЏ-Р¶,

на’т ня знаючы мовы...

Паказалі паперу –

пайшоў хлопец ў жаўнеры...

        РќРµСћРіР°РјРѕРЅРЅР°Рµ

        СЃСЌСЂС†Р° плакала,

бо хто-ж дзеўчыне верыць?

Было сьвята, нядзеля,

вокал стрэлы гудзелі...

        Р›С‘Рі міленькі

        РїР°Рґ калінаю,

на зялёнай пасьцелі...

Было сьвята, нядзеля,

ў небе зоры ірдзелі...

        РћР№, пыталася

        РґР·РµСћРєР° Сћ ночанькі,

калі будзе вясельле?..

Многа нітак спрадзецца,

вёснаў шмат разаўецца, –

        СћСЃРµ-Р¶ чакаціме

        РґСЂСѓР¶РєР° мілага

дзеўкі вернае сэрца.