Вышыла восень, вышыла ўзорам,

золатам, чырваньню, на’т янтаром,

колісь зялёныя дрэваў уборы,

рассыпалісь гусі ў паднеб’і шнуром.

Няма ўжо палудняў мядовае сьпекі,

ня коціцца звонка рагочучы гром,

вясьняныя буры заціхлі далёка, –

у золаце сумна ўсё вяне кругом.

Ня плач, каб разьбіла на’т сэрца і грудзі,

яно ня прыкліча зараньня вясны –

у сухой пазалоце жыцьця ўжо ня збудзіць

шапочучы вецер ў разлогах лясных...

Ня плач! Сум туманны, асеньні быць мусіць, –

няхай крылун-сэрца табе не баліць,

вось заўтра ўжо воблакаў шэрыя гусі

пасыплюць сьнег-пер’і на грудзі зямлі.

Калісь гэрой-сонца адвойстрыць праменьні

і стане з марозам траскучым у бой,

Крыштальнага лёду цьвярдыя каменьні

сплывуць невясёла мутною вадой.

Жыцьцё адазьвецца з-пад белай пасьцелі,

марозную зіму парве бураном.

Заместа тужлівай, суровай мяцелі –

пакоціцца звонкай надзеяю гром.

Ня плач, калі восень ўдавою заводзіць,

зіма калі рэкі марозіць да дна! –

Суровасьць дзён шэрых прыдзе нагародзіць

наперадзе з сонцам-гэроям вясна!