РћР№ РІС‹, РґСѓРјРєС–, РґСѓРјРєС–,

Сэрца майго раны!

Ці вы мае дзеці,

Ці вы кім насланы?

Што ж вы завіліся

Віхрам нада мною

I няма ніколі

Мне ад вас спакою?

Рад бы я ня думаць

I ня знацца з вамі,

Ды без запытаньня

Плывяце вы самі.

Плача маё сэрца,

Хоць бязь сьлёз, ды горка,

Як пачнецца ваша

Смутная гаворка.

I на маю душу

Леглі вы туманам,

Мітусьлівым роем,

Смутным караванам.

Ой вы, мае думкі!

Ці вы кім зражоны,

Што так невясёлы,

Што так засмучоны?

Рад бы я ня думаць

I ня знацца з вамі,

Толькі ж проці волі

Плывяце вы самі.