Гэй з-пад рук тых, з-пад дзявочых, ды з-пад церніцаў,

восень сыплецца на землю церняцьцю,

ў даль шляхамі цягнецца гусінымі,

дагарае па садах юргінямі.

Разьвіталісь, замахалі птушкі крыльлямі...

Туманы разьвесіў вецер вокал мілямі.

З-пад кудзеляў, ніткай шэрай аж да раніцы,

доўга вечар, доўга ночка ў восень цягнецца.

Аб былым таёмным, страшным, аб няведамым,

доўга, доўга ня сьціхае казкай дзедавай.

Плача вецер неўгамонны дзесь за вокнамі –

дзе падзецца чалавеку адзінокаму,

што ня мае долі, шчасьця, нават іскрачкі,

што ня мае ў цэлым сьвеце сэрца блізкага?..