Бы нязжатае калосьсе, бы ўдава,

пачала ля вокан восень сумаваць.

Гай, што гаманіў калісьці, сумна змоўк;

паразносіў вецер лісьце – ясны шоўк.

Паразносіў на’т з галінкаў тую медзь, –

ўжо ня будзе больш каліна шалясьцець...

Замахалі птушкі крыльлямі: «Бывай!

Цяжка нам цябе пакінуць, мілы край!

Выглядай шляхом паднебным – вернемся,

долю лепшую табе мы прынясем!..»