Бы нязжатае калосьсе, бы ўдава,
пачала ля вокан восень сумаваць.
Гай, што гаманіў калісьці, сумна змоўк;
паразносіў вецер лісьце – ясны шоўк.
Паразносіў на’т з галінкаў тую медзь, –
ўжо ня будзе больш каліна шалясьцець...
Замахалі птушкі крыльлямі: «Бывай!
Цяжка нам цябе пакінуць, мілы край!
Выглядай шляхом паднебным – вернемся,
долю лепшую табе мы прынясем!..»
