Расьцьвілі ужо астры на градах,

ліст на дрэвах, бы мак той, адцьвіў;

так хацелася-б верыць у радасьць,

калі-б вецер так сумна ня ныў.

Каб ня плакаў даўгімі начамі

неабнятай тугой за акном,

цьветам мо’ расьцьвілі-б кучаравым

астры белыя ў сэрцы маём.

Можа ў восені дні залатыя

красавалі-б у сэрцы вясной,

пакуль раніцы нам ледзяныя

ня прыгоне тут сівер з сабой.

Так цьвітуць, цьвітуць белыя астры,

ды чаруюць на градах да сьлёз,

душу толькі, як быццам-бы ястраб,

да ніў родных навекі аднёс.