Вымыў дожджык вербам косы над ракою,

шумны іх палошча вецер малады,

міла гладзіць сонца ласкавай рукою –

сушыць на галінках мокрыя сьляды.

Ля ракі крутое сьцежачка, як зьмейка,

ураджаем вісяць росы на траве,

мые сонца ў хвалях залатыя вейкі,

жаўручок згубіўся ў яснай сіняве.

Вось, здаецца б, рукі расьцягнуць над полем,

быццам сёстры – вербы стройныя абняць,

так ісьці дарогай, роднаю да болю,

над крутою рэчкай новы дзень вітаць.