Рэдкае збожжа, травы палавіна,

Колас ня гнецца зярном да зямлі.

Знаць, нешчасьліва была та часіна,

Як кідалі зерне сяўцы па ральлі.

Выйшлі на поле вось жнеі зь сярпамі,

Ў лапцях лазовых, а хто без лапцей;

Ніва пустымі шуміць каласамі,

Ніва ня цешыць жаночых вачэй.

Цяжка ўздыхнуўшы, збанкі пастаўлялі,

Клункі на межы паклалі жанкі.

Бабы старыя свой твар пажагналі,

Моўчкі за працу ўзяліся дзяўкі.

Горача ў полі. Эх, жар дакучае,

Праца марудна, бясконца цяжка!

Сьпіну і плечы ім боль адбірае,

Аж дзервянее у жнеек рука.

Збэрсана жыта, чапляецца колас;

Жменю нажне – разагнецца жняя,

Жыта паложыць на скручаны пояс...

Цяжкая, жнейка, работа твая!

Ціха на полі у поўдзень гарачы!

Хоць бы дзе кусьціка рэдзенькі цень.

Толькі ў калысцы плач чуеш дзіцячы,

Толькі над вухам зьвініць авадзень...