Дзень яшчэ дагарэць не пасьпеў,

як пад гольлямі, ценем гарбатым,

прыйшоў вечар і ціхенька сеў

на парозе забытае хаты.

Быццам старац, які занямог,

і яму замест лустачкаў хлеба

пакаціліся зоры да ног

зь бесканечна ласкавага неба.

Дзіўнай казкай прайшла маладосьць

і жыцьцё па цярнёвай дарозе,

і я сёньня як быццам бы госьць

на забытым на родным парозе.

Мо’ таму, што лягла на мурог

бурым насьцілам цемень густая,

мо’ таму, што у ціхіх дзьвярох

роднай хаты ніхто не вітае.