Ці помніш ты, Ганна,

Шчасьлівы мамэнт,

Як граў раз на дудцы

Нябожчык Вінцэнт?

А Нёман спакойна,

Спакойна дрыжаў,

I месячык ясны

На нас пазіраў.

Драў горла у лозах

За рэчкаю драч,

I грукаў у сьцену

Рагамі маркач.

На жэрдзе мы селі

У мроку маўчком,

I я прытуліўся

К табе плечуком.

Язык мне адняўся,

Я сьліну глытаў.

А потым нясьмела

Цябе запытаў:

– Скажы мне, Ганулька,

Ці любіш мяне?

– Люблю, – ты сказала, –

Аж сэрца мне схне!

I лапці з-за сьпіны

Мае ты зьняла,

Анучы у Нёман

Ты мыць панясла.

Ганулька, Ганулька!

Павер, зразумей –

Я ў сьвеце не бачыў

Каханьня шчырэй!

На вуліцы Мурза

Яхімаў брахаў,

I стражнік пасьвістваў,

Нагайкай махаў.

Я ж быў шчасьлівейшы

На сьвеце батрак,

Ішоў, не баяўся

«Шнуроў» і сабак.

Ці помніш ты, Ганна,

Той сьветлы мамэнт,

Як граў раз на дудцы

Нябожчык Вінцэнт?