За агарожаю перад астрогам

     РЋ ціхім куточку адна

Кветка красуе на грунце убогім,

     РҐРѕСЂР°С€Р° Р·СЊР·СЏРµ СЏРЅР°.

Двор непрытульны і глеба пясчана,

     Р“СЂСѓРЅС‚ весь убіты, СЏРє ток.

Сонца ня сьвеціць скрозь шчэлін паркана,

     Р’ыдзьмухаў вецер весь СЃРѕРє...

Белая крошка роскаю Божай

     Р§С‹СЃС‚Р° абмыта, зяхціць.

Рад любавацца я кветкай прыгожай –

     РњС–ла СЏРЅР° так глядзіць.

Мне ўспамінаюцца вобразы мілыя

     Р РѕРґРЅР°РіР° краю, палёў,

Бедныя вёскі, хаты пахілыя,

     РџРµСЃСЊРЅС– зялёных гаёў;

Вузкія стужкі меж зеляненькіх,

     Р–ыта палоска, лянок...

Рэчы пявучыя нівы благенькай,

     РЋР·РіРѕСЂР°Рє, курганчык, лясок.

Толькі ж мне шкода кветкі: сіроткай

     Р¦С–С…Р° схілілась СЏРЅР°

За агарожаю, як за рашоткай,

     РЎРѕРЅС†Сѓ, людзям РЅРµ РІС–РґРЅР°...

Мілая кветка, дзіцятка поля,

     РњРµР¶С‹ зялёнай СѓР±РѕСЂ!

Як ты папалася з волі ў няволю?

     РЇРє заняслася РЅР° РґРІРѕСЂ?